Przepisanie mieszkania na dziecko z gwarancją zameldowania bez prawa do zamieszkania

Meldunek a prawo do mieszkania

W realiach sprawy nie widzę kontrowersji, a wręcz szansę dla Pani na uzyskanie korzystnego podziału majątku. Otóż meldunek to nic innego jak wyłącznie decyzja administracyjna, która potwierdza fakt zamieszkiwania określonej osoby pod określonym adresem. Z faktem tym nie wiążą się jednak żadne uprawnienia do zamieszkiwania czy też żadne prawo do mieszkania. W każdym czasie można wszcząć wobec takiej osoby procedurę wymeldowania. Podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1382 ze zm.), dalej jako „ustawa”.

Wymeldowanie

„Zgodnie z art. 35 ustawy organ gminy, o którym mowa w art. 28 ust. 1, wydaje z urzędu lub na wniosek właściciela lub podmiotów wskazanych w art. 28 ust. 2, decyzję w sprawie wymeldowania obywatela polskiego, który opuścił miejsce pobytu stałego albo opuścił miejsce pobytu czasowego przed upływem deklarowanego okresu pobytu i nie dopełnił obowiązku wymeldowania się. Z brzmienia wskazanej normy prawnej wynika, że jedyną przesłanką decydującą o pozytywnym rozpatrzeniu przez organ wniosku o wymeldowanie osoby z pobytu stałego jest fakt opuszczenia przez tę osobę miejsca takiego pobytu bez dopełnienia obowiązku wymeldowania się, niezależnie od tego, czy utraciła ona uprawnienie do przebywania w tym lokalu. Wymaganą prawem przesłankę wymeldowania stanowi zatem ustanie pobytu w lokalu, oznaczające faktyczne nieprzebywanie w lokalu. W orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, zgodnie z którym prawidłowe stosowanie art. 35 ustawy wymaga, by przed podjęciem decyzji o wymeldowaniu danej osoby z pobytu stałego zostało ustalone w prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu administracyjnym, że osoba ta przedmiotowy lokal opuściła dobrowolnie w sposób trwały, bądź też opuszczenie lokalu wynika z czynności właściwego organu mających oparcie w przepisach obowiązującego prawa. Opuszczenie miejsca stałego pobytu, jako niezbędna przesłanka wymeldowania na podstawie powołanego art. 35 ustawy, winno być rozumiane jako zaniechanie posiadania lokalu będącego dotychczasowym miejscem pobytu stałego i dobrowolne wyprowadzenie się do innego mieszkania. Przy czym rezygnacja z prawa do przebywania w lokalu winna nastąpić w sposób wyraźny, poprzez złożenie stosownego oświadczenia lub też, jak w niniejszej sprawie, poprzez odpowiednie zachowanie, które w sposób niebudzący wątpliwości wyrażą wolę danej osoby, polegające między innymi na zerwaniu wszelkich więzi z dotychczasowym lokalem i koncentracją swojego centrum życiowego w innym miejscu” (por. wyr. WSA w Krakowie z dnia 26 stycznia 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 1095/16; wyr. WSA w Kielcach z dnia 21 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Ke 801/16; wyr. WSA w Białymstoku z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt II SA/Bk 233/16).

Podkreślenia również wymaga, że tożsamy pogląd wyrażany był w orzecznictwie sądów administracyjnych na gruncie art. 15 ust. 2 poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.), z której to ustawy zaczerpnięta została aktualnie obowiązująca konstrukcja wymeldowania w formie decyzji administracyjnej, zawarta w art. 35 ustawy o ewidencji ludności (por. wyr. NSA z dnia 23 kwietnia 2001 r., sygn. akt V SA 3169/00; wyr. NSA z dnia 7 grudnia 2005 r., sygn. akt II OSK 302/05; wyr. NSA z dnia 18 grudnia 2001 r., sygn. akt II SA/Ka 613/00).

Miejsce stałego pobytu danej osoby

„Trzeba również wskazać, że miejsce stałego pobytu danej osoby, w rozumieniu art. 25 ust. 1 ustawy, to miejsce, w którym osoba ta stale realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe, tj. w szczególności mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania (odzież, żywność, meble), przyjmuje wizyty członków rodziny lub znajomych, utrzymuje chociażby okazjonalne kontakty z sąsiadami, przyjmuje i nadaje korespondencję (por. wyr. WSA w Warszawie z dnia 22 maja 2005 r., sygn. akt IV SA/Wa 600/05). Ponadto, co istotne, z wyżej wskazanej definicji pobytu stałego wynika, że aby uznać pobyt danej osoby za pobyt stały, konieczne jest fizyczne zamieszkiwanie pod oznaczonym adresem oraz wola stałego przebywania w tym miejscu, przy czym oba te elementy muszą występować łącznie” (por. wyr. WSA w Poznaniu z dnia 11 września 2015 r., sygn. akt II SA/Po 563/15).

W każdym razie będzie Pani mogła złożyć wniosek o wymeldowanie męża, kiedy tylko zajdzie taka potrzeba.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1974 nr 14 poz. 85
2. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 26 stycznia 2017 r., sygn. akt III SA/Kr 1095/16
3. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 21 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Ke 801/16
4. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 listopada 2016 r., sygn. akt II SA/Bk 233/16
5. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2001 r., sygn. akt V SA 3169/00
6. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 11 września 2015 r., sygn. akt II SA/Po 563/15